Een van de geruchtmakendste rechtszaken uit de recente Franse geschiedenis vond plaats in 1976. In de beklaagdenbank stond dertiger Pierre Goldman, zoon van Joodse verzetsstrijders, revolutionair en crimineel. Na een jaar te hebben meegevochten met Venezolaanse rebellen, keerde Goldman platzak terug in Parijs, waar hij met roofovervallen het hoofd boven water probeerde te houden. Hij werd opgepakt, verdween voor meerdere jaren achter de tralies, maar gaat in beroep tegen de verdenking van een tweevoudige moord. Goldman, inmiddels de lieveling van links Frankrijk – filosoof Régis Debray en actrice Simone Signoret steunden hem openlijk – ontkende hardnekkig schuld.
Rond deze zaak trekt regisseur Cédric Kahn een intense, rumoerige rechtbankfilm op, waarbij de schuldvraag al snel wordt overschaduwd door complexere thematiek als Joodse identiteit en racisme. Getuigenverklaringen blijken op vooroordelen gebaseerd en de rol van de politie is op z’n zachtst gezegd discutabel te noemen. Dat alles maakt de razende en tierende, zijn advocaten tot wanhoop drijvende Goldman nog niet tot een aangename hoofdpersoon, integendeel.
Tegenover Goldmans verbale geweld stelt Kahn een onnadrukkelijke maar met vaste hand gevoerde regie, waaraan het de rechtbank zelf destijds blijkbaar ontbrak. Le procés Goldman was de openingsfilm van de sectie Quinzaine des cinéastes op het Filmfestival van Cannes. De film kreeg diverse nominaties en prijzen, vooral voor hoofdrolspeler Arieh Worthalter.
(★★★★) – ‘Spannend, fantastisch geacteerd, zit vol scherpe dialogen en blijft boeien tot het eind’ – VPRO Cinema
(★★★★) – ‘Een kraakhelder en fascinerend rechtbankdrama’ – Trouw
‘Een spannend tijdsbeeld’ – NRC
‘Een beheerste en prikkelende rechtbankfilm’ – Het Parool
(★★★★ 1/2 )- ‘Charismatische acteerprestaties, prachtige cinematografie en beklemmende maatschappijkritiek’ – FilmTotaal
