Nieuws

Roermond – Van financieel blok aan het gemeentelijk been tot bruisend cultuurhuis. ECI heeft in tien jaar een lange weg afgelegd. Maar het oude imago is hardnekkig. ‘We moeten nog beter uitdragen wat we doen’.

Gertie Driessen

Een struggle. Een voortdurende worsteling. Dat is voor medewerkers van het eerste uur Noortje Heijnen en Ruth Houkes de begintijd van ECI. Diverse culturele instellingen werden in 2012 bij elkaar gezet onder één dak in een verbouwd fabriekspand dat qua gebruik tal van mankementen bleek te hebben. De eerste directeur René Lebens kreeg een welhaast onmogelijke job. Hij moest niet alleen van medewerkers uit diverse cultuurdisciplines één team zien te smeden, maar was ook meteen de beheerder van de gebouwen en nam zo ook de commerciële verhuur van ruimtes voor zijn rekening.

Dat het paradepaardje van Roermond binnen no time een zorgenkindje werd, mag niet verwonderlijk heten. Na drie jaar was de stemming onder de medewerkers tot het nulpunt gedaald. ECI stond in de wijde regio bekend als bodemloze put waarin eindeloos gemeenschapsgeld verdween. De gemeente besloot na een uiterst kritisch rapport van een extern bureau een nieuwe organisatiestructuur op te tuigen. Er kwam een aparte poot voor het beheer van het gebouw, een aparte horecapoot met de komst van Mr. Sammi en een aparte cultuurstichting die in 2016 een nieuwe directeur kreeg in de persoon van Joery Wilbers.

Kampvuur

Zijn eerste taak: de mineurstemming intern op zien te krikken. Coördinator marketing Noortje en hoofd educatie Ruth weten nog precies hoe de weg omhoog werd ingezet. „We hebben op een avond buiten een vuurkorf neergezet en ritueel al onze frustraties verbrand die iedereen op een briefje had geschreven.” Een idee van de nieuwe directeur die volgens de twee dames „bij iedereen op het juiste knopje wist te drukken en mensen weer enthousiast wist te krijgen.”

Na vijfeneenhalf jaar koos Wilbers voor een nieuwe uitdaging bij de Domijnen in Sittard. Sinds oktober vorig jaar staat de Maastrichtse Margo de Kock aan het roer. Hoewel ze ECI in veel rustiger vaarwater aantrof dan haar voorganger, was het geen gespreid bedje. Alleen al omdat ze midden in coronatijd aantrad, waarvan het cultuurhuis nog steeds de gevolgen ondervindt.

(…)

Ondanks al die vernieuwingen blijkt het oude imago van geldverslindende instelling bij sommigen hardnekkig, merken de dames. „Dan kun je twee dingen doen”, constateert Margo. „De schouders ophalen en denken ‘ die mensen hebben niet goed opgelet’. Of zorgen dat je de boodschap beter uitdraagt. Kortom, er is nog genoeg werk aan de winkel. Al zijn we hartstikke trots op wat er nu staat.”

Klik hier en lees het hele artikel op de website van De Limburger