1952. Ondanks een verhuizing van Amerika naar Parijs met haar echtgenoot en jonge dochter, lukt het Niki niet om ook mentaal afstand te nemen van haar familie. Haar werk als model en actrice geeft haar ook al geen voldoening. Het maken van kunst lijkt de enige manier om aan haar verleden te ontkomen.
De film Niki de Saint Phalle vertelt het verhaal achter de gelijknamige gerenommeerde kunstenares, voor wie haar uitgesproken werk haar wapen was.
Velen kennen Niki de Saint Phalle van haar Nana’s: kleurrijke, expressieve vrouwenbeelden uit de jaren zestig. Bijna vrolijke beelden, zo anders dan de protestuitingen van de jaren daarvoor.
Regisseur Céline Sallette wilde het ‘verhaal vóór het verhaal’ vertellen. Daarom zoomt ze in op de periode 1952–1961. De film begint met een fotosessie: de jonge, beeldschone Niki poseert voor een fotograaf. Ze is dan net de VS ontvlucht en terug in Parijs. De officiële lezing is dat ze is vertrokken vanwege McCarthy’s communistenjacht, racisme en de dreiging van een nucleair conflict. De niet-officiële lezing is dat ze is gevlucht voor haar tirannieke vader. In de film zien we hoe Niki de kunst omarmt om zich te bevrijden van de herinneringen aan het gruwelijke seksueel misbruik door haar vader. Kunst als redding én als uitlaatklep. (ej)
